- آغاز
امروزه تکنیک راهسازي يكي از مهمترين شاخه هاي مهندسي مي‌باشد كه به سرعت در حال رویش است. انبساط سريع شبكه راهها، افزايش ترافيك و بار محوري ناشي از آن، همچنين افزايش استدعا براي تندرستی كيفيت خدمات، سبب تلاش بيشتر مهندسان به منظور بالا بردن كيفيت راهها و نگهداري آنها گشته است.
تا اوايل قرن بيستم اتوبان ها عمدتا خاكي بودند و راههاي اندرون شهري سنگفرش مي‌شدند، امروزه، با پيشرفت تكنولوژي به سمت روسازي راه بسيار اهميت داده مي‌شود.
در اين ميان مناسبترين جرم اي كه براي روسازي راه به كار مي‌رود، آسفالت است. زيرا از مواد ديگري ارزانتر است، در جلو تغييرات شرايط جوي پايدار مي‌باشد، خاصيت ارتجاعي دارد، به فراواني و باب تمام جا در دسترس است و مي‌توان آن را (با اصلاحات لازم) در تمام آب و هوايي به سمت كار برد.
تا چندين دهه قبل آسفالت به صورت باب خود (مخلوطي از قير و سنگدانه) به كار مي‌رفت. ولي امروزه مهندسان بناگر به دلايل زير سعي در تندرستی خواص آسفالت دارند:
آسفالت حرف مشكلاتي نظير ترك خوردن، شيار شيار شدند (Rutting) اسقاط شده بر اثر نمكها، جمع صیرورت بر اثر گرما يا شكننده صیرورت بر اثر سرما و … روبروست.
توجه به ايمني و راحتي جاده ها از مهمترين شرعیات راهسازي مدرن است. به عنوان مثال روی جاده بايد طوري باشد كه اصطكاك لازم را ايجاد كرده از ليز اکل اتوميبلها جلوگيري نمايد. همچنين صداي ناهنجار ايجاد ننمايد. يعني داراي سطحي هموار باشد نيز از جمع صیرورت آب روي جاده جلوگيري شود.
35 صفحه فایل ورد